Malarstwo portretowe z XVII i XVIII wieku, wywodzące się z tzw. tradycji sarmackiej, wśród których znaczące miejsce zajmują sygnowane dzieła m.in. Antoniego Misiowskiego, Antoniego Mirysa, malarzy z Krakowa: Baltazara Gołębiowskiego, Łukasza Orłowskiego. Ekspozycję uzupełniają portrety anonimowych artystów cechowych mocno zakorzenione w rodzimej tradycji i artystów, w twórczości których widoczne są wpływy Louisa de Silvestre’a, nadwornego malarza królów: Augusta II i Augusta III Wettinów.
Szkła barokowe z hut czeskich, saskich, śląskich oraz polskich, m.in. zabytki tak unikatowe, jak puchar wrocławskiego Bractwa Altarystów czy okazały kielich wiwatowy. Wśród mebli polskich model sekretarzyka (pultynka) skrzynia elbląska z dekoracją taśmową, szlachecki kufer oraz skrzynia wykonana przez brata Hilariona.
Klasycystyczne malarstwo Jana Chrzciciela Lampiego Starszego, Franciszka Ksawerego Lampiego, Józefa Pitschmanna, Józefa Grassiego. W sali IV jeden z wcześniejszych w sztuce polskiej przykładów portretu zbiorowego Portret rodziny Borchów pędzla Józefa Peszki. Ekspozycję dopełniają portrety malowane przez malarzy rodzimych m.in. Jana Gładysza i Józefa Faworskiego.
Najcenniejsze zabytki porcelany z Dalekiego Wschodu i z pierwszych produkujących ją wytwórni europejskich w Miśni, Wiedniu i Berlinie, a także z najstarszych manufaktur polskich w Korcu i Baranówce. Na uwagę zasługują chińskie, japońskie i miśnieńskie naczynia z kolekcji Augusta II Mocnego z Pałacu Japońskiego w Dreźnie oznaczone numerami jego kolekcji, a także filiżanka z serwisu króla Prus Fryderyka II Wielkiego..png)
Malarstwo Rafała Hadziewicza, jednego z ważniejszych i liczniej reprezentowanych w zbiorach Muzeum malarza. Znajdują się tu zarówno sceny religijne, w tym olejne szkice do realizacji ołtarzowych, jak i portrety, m.in. jeden z najznakomitszych Portret żony w stroju ślubnym. Wystawę uzupełniają dzieła artystów doby romantyzmu – m.in. Piotra Michałowskiego, Aleksandra Orłowskiego czy Artura Grottgera, oraz prace artystów tworzących w nurcie nastrojowego, zachodnioeuropejskiego neobaroku, m.in. Franciszka Pfanhausera.
Malarstwo pejzażowe i pejzażowo-rodzajowe Franciszka Kostrzewskiego. Krajobrazy powstałe w latach 1850–1867, m.in. „Widok Hebdowa”, „Powrót z jarmarku”, „Pejzaż zimowy”, czy zakupiona w 2012 roku kompozycja „Polowanie”, będąca ilustracją do IV księgi „Pana Tadeusza”. Obrazy te stanowią „preludium” do malarstwa ucznia F. Kostrzewskiego, Józefa Szermentowskiego. Jego twórczość prezentują weduty z lat 50. XIX w.: Sandomierza, Chęcin, Szydłowca i widok klasztoru na Świętym Krzyżu w Górach Świętokrzyskich oraz powstałe pod wpływem szkoły barbizończyków m.in.: „Kępa Puławska”, „Droga do wsi” czy najnowszy nabytek Muzeum „Pejzaż z rzeką”. Rzemiosło reprezentuje fajans angielski z wytwórni Wedgwooda w Staffordshire, Davenport William & Co, Ashworth & Bros i Moore & Co oraz inspirowany nim fajans ćmielowski XIX w.
Malarstwo Władysława Maleckiego, m.in: okazały „Pejzaż z kościółkiem wiejskim”, „Widok na Wawel z Dębnik” czy sielankowa „Zwózka siana” . W sali IX zgromadzono XIX-wieczne malarstwo pejzażowe, pejzażowo-rodzajowe oraz portrety. Wśród obiektów dzieła znakomitych Jana Nepomucena Głowackiego, Wojciecha Gersona, Józefa Chełmońskiego, Saturnina Świerzyńskiego, Aleksandra Kotsisa czy Alfreda Schouppe..png)
Dzieła „monachijczyków”: kompozycje historyczne Józefa Brandta „Wyjazd Marysieńki Sobieskiej z Wilanowa”, pejzażowo-rodzajowe obrazy Alfreda Wierusza Kowalskiego. Obok nich prace Juliusza Kossaka, Henryka Siemiradzkiego i Maurycego Gottlieba. W sali XI prezentowane są dzieła Olgi Boznańskiej, zarówno te wczesne, z okresu monachijskiego, jak i paryskie. Twórczość Aleksandra Gierymskiego reprezentuje jeden, niemniej znakomity obraz z późnego okresu twórczości – „Katedra w Amalfii”. Ekspozycję wzbogacają prace 
Znajduje się tu jeden z najpiękniejszych obrazów, jakie dotąd zgromadzone zostały w kieleckiej galerii – Portret dziewczynki w czerwonej sukience. Perła, i to nie tylko kieleckiej kolekcji, ale przede wszystkim polskiego symbolizmu. Jeden z najciekawszych portretów dziecięcych, który zachwyca, intryguje i urzeka swą wyjątkową urodą. Uzupełnieniem obrazów Pankiewicza w tej sali są prace Alfonsa Karpińskiego i Konrada Krzyżanowskiego. Szkła secesyjne z wiodących wytwórni francuskich Emile’a Gallé i Braci Daum z Nancy, Legras & Cie z ST. Denis pod Paryżem oraz czeskich: Wilhelma Kralika i Ludwika Mozera, Pallme-König & Habel.
Prezentowana jest tu niezwykle interesująca grupa młodopolskich, alegoryczno-mitologicznych czy symboliczno-patriotycznych kompozycji Jacka Malczewskiego. Wśród nich obrazy z cyklu Polonia oraz znakomite autoportrety, portrety. Ponadto srebra secesyjne oraz ażurowa ławka ogrodowa. 
Tu swe miejsce znalazła monumentalna kompozycja Stanisława Wyspiańskiego Skarby Sezamu, a także Portret Elizy Pareńskiej, Główka Helenki czy projekt polichromii Kaczeńce. Uwagę zwraca także wybór młodopolskich portretów, pejzaży i kompozycji symbolicznych autorstwa Witolda Wojtkiewicza, Józefa Mehoffera, Leona Wyczółkowskiego, Juliana Fałata czy Teodora Axentowicza. W sali tej rozpoczynamy także pokaz polskiej sztuki nowoczesnej, poczynając od prac Eugeniusza Eibischa, Felicjana Szczęsnego Kowarskiego, Romana Kramsztyka, Rafała Malczewskiego czy Zbigniewa Pronaszki.
Sala poświęcona głównie międzynarodowemu stylowi w sztukach wyższych i designie skierowanemu ku klasycznej tradycji w figuracji, dobremu rzemiosłu w sztukach dekoracyjnych, często w oparciu o narodowe tradycje folklorystyczne, w polskim przypadku najczęściej zakopiańskie. Prezentowane są także późniejsze dzieła formistów. Prace Wacława Borowskiego, Leona Chwistka, Henryka Kuny, Rafała Malczewskiego, Zofii Stryjeńskiej, Stanisława Ignacego Witkiewicza, Tadeusza Makowskiego i Eugeniusza Zaka.
Sala poświęcona kolorystycznemu przełomowi w malarstwie polskim, kapistom, kolorystom, byłym formistom i ich uczniom, a także polskiej figuracji w różnorodnych wydaniach, w tym awangardowym. Prace między innymi Jana Cybisa, Józefa Czapskiego, Jana Dobkowskiego, Eugeniusza Eibischa, Józefa Jaremy, Tadeusza Kantora, Marii Jaremy, Jerzego Nowosielskiego, Konrada Srzednickiego, wielkiego klasyka polskiej abstrakcji Władysława Strzemińskiego, Zygmunta Waliszewskiego, Marka Włodarskiego.
Sala poświęcona abstrakcji geometrycznej tzw. zimnej, która jest o wiele mniej popularna w Polsce niż na Zachodzie Europy czy w USA oraz abstrakcji taszystowskiej tzw. ciepłej – bardziej popularnej odmiany malarstwa nieprzedstawiającego zarówno wśród samych polskich twórców, jak i widzów. Prace między innymi Henryka Stażewskiego, Jana Berdyszaka, Mariana Kopfa, Janusza Eysymonta, Adama Marczyńskiego, Erny Rosenstein, Jonasza Sterna, Adeli Szwaji, Jana Tarasina, Jerzego Tchórzewskiego, Mariana Warzechy, Jana Ziemskiego, Rajmunda Ziemskiego.
Prezentacja ceramiki ćmielowskiej z lat 1887-1914 z okresu II Druckich-Lubeckich. Serwisy z dwudziestolecia międzywojennego, w tym kultowe Kula, Kaprys, Płaski Bogdana Wendorfa oraz serwis Bałtyk zaprojektowany przez Bogumiła Marcinka. Przykłady plastyki figuralnej wg projektów artystów zatrudnionych w Instytucie Wzornictwa Przemysłowego.
