13 lipca 1917 roku miał miejsce pierwszy transport legionistów do obozu w Szczypiornie. Władze niemieckie internowały tam żołnierzy Legionów Polskich, którzy odmówili złożenia przysięgi na wierność planowanemu władcy Królestwa Polskiego oraz na braterstwo broni z wojskiem niemieckim i austro-węgierskim. W tym okresie rodziły się również słowa do melodii Marsza Kieleckiego, który towarzyszył legionistom od czasu opuszczenia Kielc we wrześniu 1914 roku. Powstawała w ten sposób pieśń My, Pierwsza Brygada – hymn Legionów, wyrastający z dumy, gniewu, osamotnienia, rozgoryczenia i żalu wobec znacznej części społeczeństwa polskiego, negatywnie nastawionej do legionowego wojska i jego demokratycznych ideałów.
Trudne i upokarzające warunki życia obozowego oraz niezrozumienie ze strony społeczeństwa wpływały negatywnie na emocje internowanych. W tej sytuacji jednym z istotnych aspektów funkcjonowania obozu była działalność kulturalno-oświatowa. Oprócz czytelnictwa, nauki języków obcych i kaligrafii, legioniści prowadzili chór, teatrzyk i kabaret – Leguński bałagan.
Ważną rolę odgrywała gimnastyka i zawody sportowe. Jeszcze podczas walk pozycyjnych na Wołyniu w 1916 roku legioniści utworzyli drużynę piłki nożnej Legia. Tymczasem w obozie brakowało miejsca, buty trzeba było oszczędzać, a szmaciana piłka nie chciała się toczyć po ziemi. Zaczęli więc ją rzucać. Tak narodził się na ziemiach polskich szczypiorniak, czyli piłka ręczna. Pamięć o Legionach i tradycja handballowa splatają się szczególnie w Kielcach – mieście, którego mieszkańcy w dużym stopniu współtworzyli legionowe wojsko w roku 1914.
 |
 |
 |
 |
_______________________________
Prezentowane zdjęcia z obozu w Szczypiornie stanowią część daru Krzysztofa i Zofii Solek, dzieci Wincentego Solka (1895–1962) – kielczanina, legionisty internowanego w Szczypiornie, autora Pamiętnika legionisty.
