Dzień 1 maja 1886 roku w Chicago stał się pamiętną datą demonstracji robotników, walczących o 8-godzinny dzień pracy. Od tego czasu postulat 8-godzinnego dnia roboczego stał się kluczowy dla ruchu robotniczego. Zatrudnieni w zakładach przemysłowych pracowali zazwyczaj do 12 godzin dziennie bez prawa do ubezpieczenia i odszkodowania za wypadki przy pracy, bez prawa do związków zawodowych, strajków, inspekcji pracy oraz zasad jej bezpieczeństwa i higieny.
W Polsce, odradzającej się po 123 latach zaborów, postulat 8-godzinnego dnia roboczego, a także pozostałe prawa pracy, został zadekretowany przez Tymczasowy Rząd Ludowy Republiki Polskiej. Prezentowany afisz komunikował postanowienia z 17 listopada 1918 roku o 8-godzinnym dniu roboczym we wszystkich fabrykach, warsztatach, biurach, bankach i zakładach handlowych przy zachowaniu tej samej płacy co dotychczas, a nadto o braku możliwości narzucania pracy po obowiązujących godzinach bez specjalnej umowy oraz o 6-godzinnym dniu pracy w dni poprzedzające święta.
Pod postanowieniami Dekretu widnieje nazwisko ministra pracy Tomasza Arciszewskiego z Polskiej Partii Socjalistycznej – późniejszego premiera Rządu na uchodźstwie w Londynie w latach 1944–1947.
Fot. Afisz: Dekret o ośmiogodzinnym dniu roboczym, Tymczasowy Rząd Ludowy Republiki Polskiej, Polska, Lublin, 17.11.1918
