Zwróćmy się ku dawności, by dostrzec plan szerszy, krajobraz karpacki, dziedzinę ojcową – Huculszczyznę. To gospodarstwo lasowe, puszcza wielkodrzewa i wertepy zawalone wywrotami korzeni, dobry las, którego leśni druhowie piastują. To byłe władztwo watażków biedackich, prynców górskich, którzy chronili ród słonkowy przed niegodziwością panków i ich szarapaków, co się w pobratymstwie z nimi szastali, i o których dumki przechowały się u ludu. A każdy jeden to strzelec był i myśliwiec, strojny czerwienią między górami władyka. Czy w pustkowiach leśnogórskich, czy na łąkach sianokośnych, słobody i prawdy starowieku pilnowali, aby lud niezawisły w pęta nie dał się zagnać i w duszę kajdaniarską zakląć. Bo cóż życie bez krasy, śpiewu i śmiechu? Przemierzał więc lud wodospady na Kiziej, co w puszczę lecą, idąc na Czarnohorę – macierz wolnych górali. A po wszystkich połoninach płynęła stara pieśń słobody, która las i szczyty po dziś dzień otula.
Tymczasem my dodajmy z kronikarskiego obowiązku, że na pierwszym planie uwieczniony został most kolejowy na Prucie w Jaremczu – dzieło Stanisława Rawicza Kosińskiego z ostatnich lat XIX wieku – zburzony w czasie I wojny światowej, odbudowany w okresie II Rzeczypospolitej i ostatecznie zniszczony w czasie II wojny.
Fot. Pocztówka: Jaremcze. Most kolejowy, Zakład Fotograficzny L. i M. Haller, wydawca Aba Haller, Księgarnia w Nadwórnej, Polska, Nadwórna, 1918–1939
Tekst inspirowany książką Stanisława Vincenza Na wysokiej połoninie. Prawda starowieku. Obrazy, dumy i gawędy z Wierchowiny Huculskiej.
