Rewolucja zaczęła się w Paryżu w 1909 roku, w dniu, w którym Antoni Cierplikowski – geniusz fryzjerstwa – ściął na krótko włosy aktorce Ève Lavallière. Temu cięciu miały wkrótce poddać się również inne gwiazdy: Marlena Dietrich, Greta Garbo, Josephine Baker czy Pola Negri. Aktorki, jako pierwsze ścinając włosy i wkładając spodnie, stały się wyroczniami mody dla kobiet.
W Polsce, cieszącej się świeżo odzyskaną niepodległością, fryzury pań także stały się krótsze, choć początkowo włosy były raczej wiązane w rulon nad karkiem, nie zaś strzyżone. Paryskie cięcie na „chłopczycę” stało się normą w okolicach 1925 roku. Damy doceniały wygodę i odmładzające efekty nowego uczesania. Nie mówiąc już o praktycznej jego stronie, gdy niemożliwym byłoby założyć modny, ciasny kapelusz w formie klosza, mając z tyłu głowy włosy upięte w kok. Naturalnie były i tradycjonalistki, które wiązały dłuższe włosy w pukiel oraz krytycy, kręcący nosem na nową modę. Dostrzegł to Julian Ejsmond, pisząc w roku 1927:
Czemuż dzisiaj gniew budzi kobieta sportowa,
Opalona, strzyżona, uśmiechnięta, zdrowa?
Czyż naprawdę nie trapią nas już inne smutki,
Jak ten, że ktoś miał długi włos, a dziś ma krótki?
Po kilku latach, gdy rewolucja stała się normą, fryzury pań stawały się dłuższe, choć do lat 40. nie przekroczyły linii ramion. Z początkiem lat 30. modne stało się zaczesywanie włosów na boki w luźnych falach lub skręconych lokach. Polki stosowały też płyny rozjaśniające, aby uzyskać modny blond.
Najbardziej popularną fryzurą w latach 30. stało się ułożenie włosów z przedziałkiem z boku „w fale naturalne lub sztuczne, zaczesane lub zwinięte. […] Można być ładnie uczesaną bez pomocy fryzjera, ale zawsze trzeba pamiętać, iż włosy wymagają starań” – jak doradzał paniom „Przegląd Mody” w roku 1933.
Załączone zdjęcia obrazują, jak zmieniały się fryzury Polek od roku 1914 do lat końca lat 30. ubiegłego wieku – może i Was zainspirują!
|
Uczennica pensji żeńskiej, Pracownia Artystyczno-Fotograficzna Jan Miszczak, Królestwo Polskie (kongresowe), Warszawa, 1913–1917, dar Wandy Czarneckiej |
|
|
 Uczennica pensji żeńskiej, Pracownia Artystyczno-Fotograficzna Jan Miszczak, Królestwo Polskie (kongresowe), Warszawa, 1913–1917, dar Wandy Czarneckiej |
 Uczennica pensji żeńskiej, Pracownia Artystyczno-Fotograficzna Jan Miszczak, Królestwo Polskie (kongresowe), Warszawa, 1913–1917, dar Wandy Czarneckiej |
 Uczennica pensji żeńskiej, Pracownia Artystyczno-Fotograficzna Jan Miszczak, Królestwo Polskie (kongresowe), Warszawa, 1913–1917, dar Wandy Czarneckiej |
 Uczennica pensji żeńskiej, Pracownia Artystyczno-Fotograficzna Jan Miszczak, Królestwo Polskie (kongresowe), Warszawa, 1913–1917, dar Wandy Czarneckiej |
 Kobieta w fotograficznym atelier, ok. 1914, dar Krzysztofa Durleja |
 Kobieta w fotograficznym atelier, ok. 1921, dar Wandy Czarneckiej |
 Portret kobiety, Zakład Fotograficzny Adama Badziana, Polska, Kielce, ok. 1925, dar Wandy Czarneckiej |
 Portret kobiety, Zakład Fotograficzny Adama Badziana, Polska, Kielce, ok. 1930, dar Wandy Czarneckiej |
 Fotografia portretowa młodej kobiety, Zakład Fotograficzny Stefanii Bronikowskiej, Polska, Kielce, 1932, dar Wandy Czarneckiej |
 Lucia Wydrychiewiczówna (?), fot. Kochen, Polska, Jędrzejów, 1933, dar Wandy Czarneckiej |
 Pocztówka: kobieta z psem, Polska, 1935–1939, dar Krzysztofa Durleja |
