Kontynuatorem polityki Mieszka I był jego najstarszy syn Bolesław, zwany później przez kronikarzy Chrobrym. Po śmierci ojca w 992 roku zespolił on wszystkie dzielnice kraju, którymi rządził samodzielnie przez 33 lata. Za jego panowania umocniona została pozycja chrześcijaństwa. Polska urosła do rangi potęgi i powiększyła swoje terytorium. Bolesław chętnie gościł duchownych z różnych krajów, którym następnie powierzał misje chrystianizacyjne. Jednym z nich był praski biskup Wojciech, który zmuszony opuścić Czechy znalazł schronienie w Polsce. Był postacią znaną w Europie, z cesarzem Ottonem III łączyły go więzi przyjaźni. Męczeńską śmierć misjonarza i jego kanonizację wykorzystał książę do celów politycznych. Doprowadził do otrzymania zgody na utworzenie arcybiskupstwa w Gnieźnie oraz biskupstw w Krakowie, Wrocławiu i Kołobrzegu. W ten sposób Polska, z księstwa nie posiadającego większego znaczenia, została wyniesiona do rangi silnego i samodzielnego państwa, liczącego się w polityce zagranicznej ówczesnej Europy. Uroczyste ogłoszenie fundacji arcybiskupstwa nastąpiło podczas pielgrzymki cesarza Ottona III do grobu świętego Wojciecha w roku 1000. To ważne wydarzenie dla kraju określone zostało zjazdem gnieźnieńskim. Uznano niezależność polskiego kościoła od cesarstwa niemieckiego oraz dokonano symbolicznej koronacji Bolesława. Do tej właściwej, potwierdzonej przez papiestwo, trzeba było jeszcze bowiem poczekać. Doszło do niej kilka miesięcy przed śmiercią władcy w 1025 roku. Podczas swoich rządów Bolesław Chrobry stoczył wiele wojen, na mocy pokoju zawartego w 1018 roku przyłączył do Polski na zachodzie Milsko i Łużyce. W tym samym roku wyprawił się na Ruś, zajął Kijów, a skutkiem wyprawy było przyłączenie na wschodzie do Polski Grodów Czerwieńskich.
 |
 |
