S
klepienia budowli, interesujące pod względem konstrukcyjnym i dekoracyjnym, były jednym z ważniejszych osiągnięć architektury gotyckiej. Wchodziły w skład tzw. systemu szkieletowego, który pozwalał na wznoszenie wysokich i smukłych świątyń przy ograniczeniu murów zewnętrznych. W architekturze gotyckiej w konstrukcji stropu zastosowano podparcie szwów sklepiennych (liń przecinania kolebek) w postaci widocznych żeber, które utrzymywały ciężar stropu i przenosiły go na kolumny lub filary wzmocnione służkami. Mury budowli zostały dzięki temu odciążone i przestały być podstawowym elementem nośnym, co umożliwiło budowę wysokich świątyń. Żebra łączyło konstrukcyjne zamknięcie sklepienia tzw. zwornik z motywami rzeźbiarskimi. Wyróżnikiem stylu gotyckiego było sklepienie krzyżowo-żebrowe, na którego bazie powstało wiele odmian stropów o lżejszych formach, czy bardziej dekoracyjnych podziałach np. sklepienie gwiaździste, palmowe, kryształowe czy sieciowe.
Fot. Sklepienie krzyżowo-żebrowe w nawie bazyliki NNMP w Wiślicy.
