Głównym materiałem budowlanym w czasach panowania dynastii Piastów był granit, który początkowo można było spotykać w postaci otoczaków i łupanych płytek. Z czasem jednak były już dostępne obciosane kostki. Ceramiczne cegły zaczęły być stosowane w budownictwie pod koniec okresu romańskiego. Natomiast do detali architektonicznych używany był piaskowiec. Zaprawy murarskie i tynki sporządzano z wapienia i gipsu.
Proces budowy rozpoczynano od wykopania rowów fundamentowych. Następnie wypełniano je kamieniami, przysypując warstwami piasku, gliny czy też łącząc je z zaprawą. Kolejny etap to murowanie ścian z niedorobionych, łupanych lub obciosanych kamieni. Ich sposób ułożenia i kształt tworzyły tzw. wątek muru. Dzięki niemu można oszacować czas powstania romańskiej budowli. Przykładem wątku muru jest opus spicatum.
Jego niewielki fragment możemy dostrzec w fundamentach kościoła św. Mikołaja w Wiślicy. Wspomniana technika stosowana była od starożytności aż do średniowiecza i wykorzystywano ją głównie do budowy nawierzchni ulic, wypełnień ścian pionowych, celów dekoracyjnych w murach. Ciosy kamienia lub cienkich cegieł układano skośnie dłuższymi bokami i zalewano zaprawą. Dwie warstwy tworzyły wzór przypominający jodełkę bądź jak niektórzy twierdzą rybkę. Z natury wątek ten jest słaby, ponieważ skośne kąty elementów mają tendencję do rozciągania wzoru.
Zachęcamy do pobrania kolejnych dwóch kart memory, zbierzcie wszystkie!
