Raj. Pieśń 22
Rzucały świateł promieniste stroje.
Stałem, jak kiedy zawahani stajem,
Tłumiąc pragnienie duszne i w obawie
Natręctwa z siebie wyniść mu nie dajem.
A w tem największy z błyszczących jaskrawie
Rajskich klejnotów ku mnie się przywionie,
Aby mię sobą nacieszyć łaskawie. (...)
Alighieri D., Raj (Pieśń 22 – fragm.), w: Boska komedia, tłum. E. Porębowicz, Warszawa 1909.
