Dzień 99. Raj. Pieśń 32

100 grafik w 100 dni

Raj. Pieśń 32                   Dante

 

Cały pogrążon w swej świętej rozkoszy,

Nauczyciela urząd biorąc na się,

Ów kontemplator tak mój zachwyt spłoszy:

 

Ranę zadała w raju ludzkiej rasie

Potem zgojoną dłońmi Matki Bożej

Ta, co u stóp Jej siedzi w takiej krasie.

 

O jeden stopień niżej, u podnóży

Siedzi Rachela przy twojej Nadziei

W obręczy, którą szereg trzeci tworzy.

 

Sara, Rebeka, Judyt i z kolei

Prababka piewcy, co kając się w błędzie

Wołał do Pana: Miserere mei!

 

Jak je wymieniam tu, grzęda po grzędzie,

Wzrok swój zatrzymaj na każdej figurze;

Pionem zstępując, siedzą w jednym rzędzie.

 

Zatem od stopnia siódmego ku górze

I od siódmego w dół, Żydówki siedzą

I na połowę dzielą wszystką Różę.

 

Albowiem wedle praw, o których wiedzą

Wierzący w Chrysta, te niewiasty iście

Dla schodów świętych są dzielącą miedzą.

 

Oto z tej strony, gdzie są Róży liście

W pełni rozwite, ci miejsca zajęli,

Którzy ufali w Chrystusowe przyście.

 

Po drugiej stronie, tam gdzie się kwiat dzieli

Próżnemi krzesły, Bogiem się nasyca

Rzesza Chrystusa żywego czcicieli.

 

Jak z tamtej strony Maryji stolica

I dolne krzesła na rozwitym kwiecie

Znaczą, gdzie idzie dwu połów granica,

 

Z tej tron wielkiego Jana, co na świecie

Był zawsze święty i znosił pustynię

I mękę, i był w Otchłani dwie lecie.

 

Przy Benedykcie i przy Augustynie

Siedzi Franciszek; stworzona z ich tronów

Podobna miedza w pół Róży się winie. (…)

 

Alighieri D., Raj (Pieśń 32 – fragm.), w: Boska komedia, tłum. E. Porębowicz, Warszawa 1909.

 

POWRÓT