W styczniu 1905 roku w kalendarzu robotniczym na rok 1905 ukazało się po raz pierwszy opowiadanie Echa leśne. Żeromski opublikował je wówczas jako Maurycy Zych. W tym czasie dzieło to wydrukowano też w galicyjskim miesięczniku „Krytyka”. Nazwisko pisarza również tam zastąpiono pseudonimem.
Także w początkach 1905 roku, zapewne w pierwszych dniach marca, ukazały się Echa leśne w samodzielnej edycji książkowej. Wydano je nakładem Towarzystwa Uniwersytetu Ludowego im. Adama Mickiewicza. Żeromski zrzekł się honorarium, przeznaczając je „na dochód” Towarzystwa. Książkę ozdobił Jan Bukowski. Chromotypia jest autorstwa Jacka Malczewskiego.
Utwór powstał zapewne latem lub wczesną jesienią 1904 roku. Fabuła, podobnie jak późniejszej Wiernej rzeki, osnuta została na kanwie rodzinnej legendy powstańczej.
Na początku 1908 roku opublikowano pierwsze książkowe wydanie Dziejów grzechu. Wcześniej, od 1 lutego 1907 roku do 3 stycznia 1908, powieść ukazywała się w odcinkach w „Nowej Reformie”.
Dzieje grzechu są określane mianem „powieści seksualnej”, która ze względu na swoją tematykę wzbudzała wiele kontrowersji zarówno wśród czytelników, jak i krytyków literackich. Do dziś w powszechnej opinii zachowało się przekonanie, że jest to utwór skandalizujący, oburzający w swej śmiałości.
Pierwsze wydanie cieszyło się ogromnym zainteresowaniem, dlatego jeszcze w 1908 roku ukazało się kolejne.
Powieść była czterokrotnie ekranizowana.
Fot. Ksiązka "Echa Leśne" z dedykacją Stefana Żeromskiego.
